Selçuklu Mimarisi

Selçuklu Mimarisi, 11. ve 13. yüzyıllar arasında, Selçuklu Devleti döneminde gelişen ve Anadolu ile Orta Asya’da etkili olan bir mimari akımdır. Bu tarz, İslam mimarisi ile yerel unsurların birleşimiyle oluşur.

Temel Özellikleri:
Süslemeler: Geometrik desenler, yazı ve bitki motifleri sıkça kullanılır.
Büyük Kubbeler: Cami ve medreselerde büyük kubbeler ve minareler dikkat çeker.
Taş İşçiliği: Yerel taşların ustaca kullanımıyla inşa edilen yapılar, dayanıklıdır.
Açık Avlular: İç mekanlarda avlu düzeni yaygındır.
Önemli Yapılar:
Sultan Hanları: Anadolu’daki kervansaraylar, ticaret yollarını desteklemek amacıyla inşa edilmiştir.
Kılıçarslan Camii (Konya): Selçuklu döneminin önemli camilerindendir.
Alaeddin Camii (Konya): Mimari detayları ve tarihi özelliğiyle dikkat çeker.
Mimari Unsurlar:
Medrese: Eğitim amacıyla inşa edilen yapılar, mimaride önemli bir yer tutar.
Şehir Planlaması: Selçuklular, şehirlerde düzenli bir yapı ve altyapı geliştirmiştir.
Çiniler: Mavi ve turuncu tonlarındaki çiniler, yapıların dış cephesini süsler.
Selçuklu mimarisi, hem estetik hem de işlevsellik açısından zengin bir miras sunarak, Anadolu’nun kültürel kimliğini şekillendirmiştir.